Postanowiłam, że napiszę drugą część.
Mam nadzieje, że druga część okaże się lepsza od pierwszej! :) xx
sobota, 11 kwietnia 2015
poniedziałek, 6 kwietnia 2015
Epilog
Samantha POV
Siedziałam oparta o łóżko, przeglądałam tumblr, aż usłyszałam telefon.
- Halo? - powiedziałam do słuchawki.
- Samantha Malik? - usłyszałam i potwierdziłam. - pani mąż został brutalnie pobity. Sprawcy jeszcze nie znamy. Pani mąż znajduje się w Szpitalu św. Tomasza w Londynie. Rozumiem, że jest pani za granicą? - spytał, a ja tylko potakiwałam. Poczułam mocne ukucie w sercu. Bałam się. Tak strasznie bałam się.
- Prosiłbym panią o przylecenie do męża. Sprawa jest poważna.
- Dobrze. Rozumiem. - odpowiedziałam i usłyszałam dźwięk oznaczający koniec połączenia.
Upadłam na kolana i zaczęłam płakać. Boże, dlaczego mi to uczyniłeś? Czym sobie na to zasłużyłam?
***
Po wylądowaniu wsiadłam do taksówki i pojechałam od razu do szpitala. Lekarz Nathan Holmes powiadomił mnie, że Zayn jest w ciężkim stanie i na razie znajduje się na OIOMie.
Byłam przestraszona. Doktor pozwolił mi do niego wejść tylko na 10 minut.
- Sam...- szepnął Zayn. Podeszłam do niego szybko i złapałam go za rękę.
- Ci..Jestem tu. Kocham cię bardzo mocno. Jestem tu. - powiedziałam załamana.
- Musisz uciec. On..nie..pozwoli ci żyć. Musisz uciekać. - szeptał, a ja nic z tego nie rozumiałam. Nie mogłam uciec. Nie teraz kiedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży! Nie teraz!
- Zayn..
- Musisz. On cię zabije. Nie mogę cię narażać. Musisz. Nie masz innego wyboru. Ja już cię nie ochronię. - szepnął, a ja jedyne co zrobiłam to go pocałowałam, a następnie wybiegłam.
***
3 lata później
- Rose! Uważaj mała! Poczekaj jeszcze chwilkę. - powiedziałam do małej i złapałam ją za rączkę. Wyszłam z samolotu, złapałam taksówkę i poszłyśmy z Rosie pochodzić po parku. Mała biegała wokół innych dzieci a ja śmiejąc się patrzyłam się na nią. Nie zauważyłam kiedy wpadłam na jakiegoś faceta. Miał czarne włosy i czekoladowe oczy. Nie to niemożliwe...
- Samantha..- powiedział zszokowany Zayn. A co ja mam powiedzieć!? Zmienił się. Był chudszy i miał dużo tatuaży.
- Heey! Wow. Zmieniłeś się. - powiedziałam niepewnie.
- A taak. - odpowiedział i niech mnie diabli wezmą. Podbiegła do nas Rose.
- Mamusiuu! Kto to? - spytała patrząc na swojego tatusia.
I to co się stało było do przewidzenia. Zayn spojrzał na mnie, a potem na nią. Stał zszokowany.
- Zayn...to twoja córeczka Rose.
środa, 4 marca 2015
Chapter 24
- Sam! Jesteś gotowa? - krzyczał Zayn z dołu, a ja wzięłam ze sobą walizki i zeszłam po schodach do kuchni.
- Masz wszystko? - spytał, a ja przytaknęłam. Wziął kluczyki i wyszliśmy na dwór. Moje walizki położył na tylne siedzenia, a ja usiadłam z przodu obok niego.
Zayn odpalił silnik, włączył radio i pojechał autostradą. Siedzieliśmy w zupełnej ciszy, aż telefon Zayna zaczął dzwonić. Malik włączył na głośnik.
- Zayn, co jest? - spytał.
- Hey stary, mam pewien problem i potrzebny mi jesteś w kawiarni. - powiedział do telefonu James.
- Wiesz, mogę dopiero za jakieś pół godziny. - odpowiedział.
- No okej, to widzimy się za pół godziny. Cześć. - powiedział i się rozłączył. Zayn przyciszył telefon i znów jechał dalej. Patrzyłam się na niego i chyba to zauważył, bo złapał mnie za rękę i do końca jazdy nie puszczał. Po dziesięciu minutach byliśmy na miejscu. Zayn przeszedł ze mną przez barierkę i mocno przytulił.
- Wiesz, że cię bardzo kocham i będę bardzo tęsknić, prawda? - powiedział, a ja przytaknęłam i pocałowałam go. Poszłam w stronę samolotu, machając po drodze Zaynowi.
Odmachał do mnie i uśmiechnął się smutno. Nienawidzę kiedy jesteśmy daleko siebie. Czuje się jakby ktoś zabrał mi część mnie i już nigdy nie chciał oddać. Usiadłam na wyznaczonym miejscu i czekałam aż powiedzą, że jesteśmy na miejscu. Nienawidziłam latać samolotami.
Moja mama kochała przyrodę i wszystko co z nią związane, więc nie lubię zbytnio zapachów spalin, benzyny i jeszcze wielu innych. Usiadłam wygodniej, a po chwili usnęłam ze zmęczenia.
****
Zayn's POV
- Hey, James! Co jest? - spytałem kiedy zobaczyłem, że nikogo nie było w kawiarni.
- Zaplecze. - krzyknął James, a ja ruszyłem w wyznaczonym kierunku. Usłyszałem jakieś szepty i zacząłem coś złego przeczuwać. Ustałem w kącie i przyglądałem się cieniom sylwetek poruszającym się po pokoju na zapleczu. Jeden osoba była wysoka, a druga musiała siedzieć.
- Będziesz robił co ci każę, rozumiesz!? - usłyszałem jak Niall krzyczy Na Jamesa i miałem ochotę teraz tam wejść i mu przywalić.
- Albo zrobisz co ci każę albo cię tu zabije. Decyduj. - powiedział stanowczo, a James przytaknął.
Wszedłem do pokoju, a wszystkie pary oczu zwróciły się na mnie. Spojrzałem z czystą nienawiścią na blondyna, a on odwzajemnił spojrzenie.
- Kogo my tu mamy. Zayn Malik w własnej osobie. Nie tak trudno cię złapać jak myślałem.
- Zostaw go, on ci nic nie zrobił. - powiedziałem stanowczo, a on się zaśmiał. Podszedł do mnie i wymierzył mi cios w szczękę.
- On - nie, ale ty - tak. I teraz pora się odegrać. - powiedział i uderzył mnie w głowę, następnie kopnął w brzuch, a potem jedyne co usłyszałem to wycie radiowozów policyjnych i karetkę.
___________________________________________
Hey! Co u was? U mnie okej. Powoli zbliżamy się do końca. :( Ale nie ma czego się bać, bo będzie druga część. Zwiastun do niej został przeze mnie już zrobiony i dodany został do strony "zwiastuny". Mam nadzieje, że rozdział wam się spodobał i będziecie komentować. Kocham was!
środa, 18 lutego 2015
Chapter 23
Wzięłam fioletowy top, ciemne dresy i torbę sportową.
Napisałam kartę do wszystkich, że wyszłam pobiegać, po czym ruszyłam do parku. Biegłam wzdłuż fontanny, po czym wpadłam na kogoś. Spojrzałam na tego kogoś i myślałam, że wybuchnę.
- Cześć Sam. - powiedział Niall, a ja się od niego odsunęłam.
- Czego chcesz? - warknęłam, a on podniósł ręce w geście poddania.
- Niczego. Biegałem sobie po prostu.- powiedział z uśmiechem.
Spojrzałam na niego gniewnie i zaczęłam się oddalać, ale on biegł za mną.
- Daj spokój Samantha! Przede mną nie uciekniesz! - krzyknął, stojąc w miejscu. Odwróciłam się do niego i pokazałam mu środkowy palec. Spojrzał na mnie ze złością. Przez chwilę myślałam, że podejdzie do mnie i coś mi zrobi, ale odszedł, więc ja wróciłam do domu. Otworzyłam drzwi kluczem i weszłam.
- Heeeey Sam! - krzyknęła Kat, podchodząc do mnie. - Muszę ci coś pokazać.
- Co? - spytałam zdziwiona.
- To niespodzianka ode mnie, chłopców i dziewczyn. No i oczywiście od Zayna też. - odpowiedziała.
- Przecież wiesz, że nie lubię niespodzianek. Mów! - powiedziałam, a ona zaprowadziła mnie do mojej i Zayna sypialni.
- Spójrz! - krzyknęła i pokazała bym popatrzyła na maszynę do pisania.
- O mój Boże.. - szepnęłam.
- Podoba ci się? - spytała zachwycona.
- Oczywiście, że tak! Dziękuje wam! - krzyknęłam, przytulając Kat, a po chwili w pokoju znaleźli się już wszyscy. Przytuliłam wszystkich po kolei, a potem poszłam do łazienki, przebrałam się w ciuchy wcześniej przez siebie wybrane, umyłam i wysuszyłam włosy, po czym ułożyłam je falami. Zeszłam na dół, przywitałam się z Zaynem, który cały dzień był w pracy.
- Heeey, księżniczko. Pięknie wyglądasz. Jak się czujesz? - spytał, a ja go przytuliłam.
- Dziękuje. Dobrze. - odpowiedziałam, a on uniósł mój podbródek bym na niego spojrzała.
- Co się dzieje? - spytał zmartwiony. Pokręciłam głową.
Wyszedł z domu, a ja ruszyłam za nim. Ustał na werandzie, wyjął papierosy i zapalniczkę. Zaciągnął się.
- Zayn...- szepnęłam, przytulając go. Objął mnie ramionami, a ja się w niego wtuliłam.
- Ja po prostu...nie chcę, żeby coś ci się stało. - szepnął, a ja wspięłam się na palce i go pocałowałam.
- Wiem.
--------------------------------------------------------------
Heeey! Jak się trzymacie? Rozdział strasznie krótki, bo po prostu nie mam już weny, a w nie komentujecie. Pamiętajcie, że jak komentujecie to rozdziały będą dłuższe i ciekawsze. Liczę na was, obym się nie zawiodła. Niestety ja chora, więc może dwa rozdziały przybędą. :) xx
Subskrybuj:
Posty (Atom)